Na ulazu u milanske galerije fondacije Prada otvoren je 2015. godine jedan bar – Luce. U prevodu sa italijanskog, ovaj „bar svetlosti“ duguje svoj kinematografski enterijer upravo jednom filmskom umetniku – Wes Andersonu.
Fondazione Prada produžetak je kompanije Prada, iste one kojom su decenijama uspešno rukovodili Miuccia Prada i suprug joj, Patrizio Bertelli. Osnovana 1995. godine, pozornica je za razvoj i divulgaciju savremene umetnosti i kulture. Tako se u milanskim i venecijanskim galerijskim prostorijama održavaju izložbe posvećene promovisanju novih struja kako italijanske, tako i svetske umetničke scene.
U Milanu, na samom ulazu, smešten je bar Luce, čiji je vizuelni identitet osmislio Wes Anderson, prenoseći tako svoj jedinstveni filmski univerzum i u stvarni svet. Obojen prepoznatljivom paletom američkog umetnika, uz motive koji lako mogu postati scenografija jednog njegovog filma, ovaj enterijer predstavlja jedinstveno estetsko iskustvo. Ulaskom u Luce započinjemo putovanje u neku drugu vremensku epohu.
Pre nego što će se kafić otvoriti, Prada je pozvala Wesa da kreira kratkometražni film, Castello Cavalcanti, inspirisan italijanskim filmovima 50-ih i 60-ih godina. Neorealizam, dominantan pravac italijanskih reditelja tog perioda, ujedno je epoha u kojoj kinematografija ove zemlje dostiže svoj vrhunac. Ono što je Nouvelle vague bio za Francusku, to je Neorealismo bio za Italiju. Wes se posebno oslonio na kadrove klasika iz tog perioda, kao što je Viskontijev Roko i njegova braća (ita. Rocco e i suoi fratelli). U maniru milanskog dizajna tog perioda nastao je i bar Luce.
