Glasovi u kući je zbirka radova nastala u poslednjem opusu stvaranja umetnika Miša Filipovca, koja nas vodi kroz intrigantan svet jelena istražujući njihovo prirodno stanište, ali i imaginaciju hibridnog konteksta. Ovu seriju radova treba posmatrati zapravo kao priču o čoveku, ispričanu ali nedorečenu, gde se narator kao subjekt presvlači u životinju i to porcelansku. Domen nedokučenih razmišljanja i dalje jesu lična preispitivanja, baš kao i u knjizi istoimenog naslova američke književnice Perl Bak na koju se umetnik u svom radu slobodno može pozvati, intuitivno pišući odnosno slikajući prizore poput masovnih seoba sa sela u grad, narušene ekologije, međuljudskih odnosa i istrebljenja slabijeg, do praskozorja fantastičnih odnosa flore i faune.
Izložba Miše Filipovca će biti otvorena 1. novembra, sa početkom od 19 časova, u galeriji Atrijum, Biblioteke grada Beograda, na adresi Knez Mihailova 56. A postavku možete pogledati do 15. novembra.
Glasovi u kući
Ova serija radova se sasvim logično nastavlja na već spoznatu The Wooden Kingdom, koju je autor predstavio na svojoj prethodnoj samostalnoj izložbi, a pre nje seriju pod nazivom Skupovi, koja je i sama bila deo doktorskog umetničkog projekta. Čini se da umetnik sledom zrelog procesa odvaja celine kao zapise, odajući se suštini nastajanja likovnog dela, kroz važnu misiju očuvanja životne sredine, ali istovremeno postavlja i jedinku u kontekst ljudskih narativa, opštih polemika i dramaturških zapleta. Crtački zapisi uhvatili su esenciju ovih elegantnih stvorenja, istražujući u prikazanim nizovima njihovu snagu i harmoniju sa prirodom. Ovaj segment izložbe pruža dubok uvid u divljinu šume i njenog najradije viđenog stanovnika jelena.
Mišo Filipovac se ne libi da oda šta je za mnoge američki san, definicija slobode i uspešnosti. Tako se čini da neki prikazi deluju poput fotografija nagih tela velikih fotografa pokraj raskošnog bazena, na staklenoj terasi, terasi penthausa u LA ili karibskom moru. Tela u pozi svetlucava poput porcelana… MeđutimGlasovi u kući se ne zaustavljaju samo na otkrivenom sjaju, već prizivaju na razmatranje između prirodnog i urbanog okruženja, izazivajući teskobu u stvarnosti i postavljajući pitanja o prilagodljivosti ovih divnih stvorenja, lojalnosti i balansu u svom tom privatnom otuđenju.
Izložba kao odraz društva
Radovi kao sama likovna celina pokazuju svojevrsnu veštinu autora, ali pre svega narativnu sposobnost da izuzme posmatrača, udalji ga unatrag par dimenzija i prikaže subjektivni presek stanja letargije i melanholije u društvu. Daje nam priliku iznovnog promišljanja o našoj ulozi sada i ovde, kao mogućeg subjekta sveopšteg uništitelja jednog tela tj. ekosistema, kao metaforu o uzročno-posledičnim manifestima.
U filozofskom smislu rešenje je tamo gde je i problem, u samim nama. Ostavimo da se ovi ciklusi simbolično raspletu u narednim godinama i potvrde sve ono što autor pretpostavlja i govori kroz tradicionalne medije, uprkos sjaju sveta oko nas, koristeći bambija kao alegoriju za sve u nama i svet oko nas. Dovoljno malog, a hrabrog da istupi. Umetnik osluškuje algoritam masa, vešto preplićući priče i perspektive, suočavajući prošlost i sadašnjost, kreira prikaze u kojima sada već možemo mirno tražiti razloge sveopšte iluzije.
